ตั้งแต่ฉันเข้ามาในโรงเรียนอัสสัมชัญคอนแวนต์ สีลม ตอน ป.1 ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากที่จะได้มีเพื่อนใหม่ ๆ มีครูที่ใจดี แต่ฉันก็มีเพื่อนไม่ค่อยมาก เพราะว่าฉันเป็นคนทำงานช้า กินข้าวช้า ทำอะไรก็ช้าไปหมด ฉันอยากไปเล่นกับเพื่อน ๆ แต่ก็เล่นไม่ได้เพราะยังทำงานไม่เสร็จ จึงได้แต่เล่นกับตัวเองในกระจก เวลาฉันทำการบ้านไม่เสร็จก็จะโดยครูทำโทษเสมอ เวลานั้นฉันรู้สึกท้อแท้มาก ที่นอกจากจะทำอะไรช้าแล้วยังไม่มีเพื่อนเล่นอีกต่างหาก ฉันรู้สึกว่าโรงเรียนแห่งนี้ไม่เหมาะกันฉันเลย มีอยู่ครั้งหนึ่งฉันเคยเห็นพี่ ป.6 ที่กำลังจะจากโรงเรียนแห่งนี้ไป ฉันก็อดสงสัยไม่ได้ว่า พวกพี่เขาร้องไห้ทำไม ฉันคิดว่าถ้าฉันจบ ป.6 ฉันคงไม่ร้องไห้หรอก เพราะครูก็ดุ แถมยังโดนทำโทษบ่อย ๆ แล้วก็ไม่ค่อยมีเพื่อน ฉันจึงคิดว่าถ้าจบ ป.6 ฉันคงดีใจมาก ๆ ที่จะได้ไม่ต้องโดนทำโทษอีก แต่ทว่าพอฉันขึ้นชั้น ป.6 อะไร ๆ ก็เปลี่ยนไป ฉันเริ่มมีเพื่อนเล่นด้วย เริ่มทำงานส่งครูเร็วขึ้น ฉันรู้สึกมีความสุขมากกับการอยู่ ป.6 แถมยังได้ทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อน ๆ อีกด้วย และฉันก็ได้รู้ว่า ครูทุกคนไม่ได้ดุอย่างที่คิด แต่เป็นเพราะฉันต่างหากที่ไม่ได้ปรับปรุงตัวเอง พอฉันมาปรับปรุงตัวเองได้ก็ตอน ป.6 ฉันก็รู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านมาถึง 6 ปี ซึ่งฉันไม่ได้ปรับปรุงตัวเองเลย ไม่เช่นนั้นฉันคงมีเพื่อนเยอะและไม่โดนทำโทษ แต่มันสายไปแล้วเพราะเวลามีแต่จะเดินหน้าไม่สามารถถอยหลังได้ เพราะถ้ามันสามารถย้อนไปได้ ฉันอยากกลับไปเป็นเด็ก ป.1 เหมือนเดิมและปรับปรุงตนเองให้มากกว่านี้ อีกไม่นานฉันก็จะจากโรงเรียนอัสสัมชัญคอนแวนต์ สีลม แห่งนี้ไปแล้ว ฉันและเพื่อน ๆ ต่างก็รู้สึกใจหายมาก เพราะอยู่ด้วยกันมานานจนรู้สึกว่าโรงเรียนแห่งนี้กลายเป็นบ้านหลังที่ 2 ไปเสียแล้ว ฉันจึงคิดว่าเวลาที่สั้น ๆ นี้ ฉันจะพยายามเก็บความรู้สึกที่ดี ๆ ไว้ ถึงฉันจะจากโรงเรียนแห่งนี้ไปแล้วแต่ฉันจะไม่ลืมเด็ดขาดว่า ครั้งหนึ่งฉันเคยอยู่ที่นี่ และที่สำคัญคือ ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวในโลก แต่ฉันยังมีเพื่อน ๆ และครูอยู่ด้วย สุดท้ายนี้ ฉันอยากจะบอกว่า ฉันรักโรงเรียนอัสสัมชัญคอนแวนต์ สีลม ที่สุดแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น